Je bekijkt de reis...
Nepal 2016
Reisverslag Kali Gandaki rafting
1 april 2016
|
Aantal keer bekeken
165
Aantal reacties
0
Pokhara,
Nepal
a
A
Kali Gandaki rafting
De afgelopen dagen waren weer bijzonder mooi. Drie dagen raften over de Kali Gandaki, een heilige rivier in Nepal. Het raften was erg leuk. Leuke rapids afgewisseld met rustigere stukjes rivier.
De eerste dag werd ik met een busje bij mijn hotel opgehaald en samen met een groep Engelse vrijwilligers die les geven in Nepal moesten we ongeveer 3 uur rijden naar het punt van waar we zouden afvaren. N de hagelstorm de dag ervoor was het helder weer en hadden we voor een groot gedeelte goed zicht op het Annapurnagebergte.
Toen we bij het punt waren waar we te water gingen, werd ons eerst een lekkere lunch voorgeschoteld terwijl alle gidsen de rafts klaar maakten. Een uurtje later vaarden we af.
Terwijl we tussen de groenbegroeide kliffen door peddelden, ervaarde ik het leven in Nepal langs de rivier. Kinderen in opgeblazen binnenbanden die met hun slippers aan het peddelen waren en gierden van plezier. Een vrouw die haar was deed. Een watervalletje die tijdens dit droge seizoen bijna druppelde tussen de met mos begroeide stenen door. Op een steen zat een prachtig gekleurde ijsvogel in het zonnetje. Boven ons hingen hangbruggen om dorpjes aan beide kanten van de rivier met elkaar te verbinden. Hier vanaf stonden mensen even stil om ons te bekijken en te begroeten. Uit een boom kwam een aapje geslingerd om ons van dichterbij te bekijken. Vlinders vlogen voorbij. Het was prachtig!
De eerste dag vaarden we drie uurtjes waarna ons kamp werd opgebouwd. Slapen deden we onder een shelter in de buitenlucht op een yogamatje (niet heel fijn voor de heupen als je een zijslaper bent.) Water haalden we uit de rivier om de afwas mee te doen. Een aantal gidsen wist op twee pitjes aan een gasfles een fantastische maaltijd klaar te maken met soep vooraf en patatjes met spaghetti en pastasaus. Er werd thee gemaakt en om zeven uur zaten we bij het kampvuur dat van door ons verzameld drijfhout was gemaakt. Na wat kletsen en een kaartspelletje ging het figuurlijke licht om ongeveer 22:00 uur wel uit.
De volgende ochtend konden we aan het ontbijt schuiven waarbij brood boven het vuur werd geroosterd. Eten was er meer dan voldoende én lekker. Na het ontbijt werd het kamp weer opgebroken en alles netjes achter gelaten. Daarna gingen we weer op pad en was het zo'n vijf uur raften, onderbroken door opnieuw een heerlijke lunch.
Aan het einde van de dag was het weer kamp opzetten en lekker eten.
De laatste dag was het nog 3 uurtjes raften. Het eerste half uur nog met een paar rapids en daarna twee uur rustig dobberen. Toen werd het water ook prachtig helder groenblauw. Onderweg passeerden we een uitvaart, waarbij een heel dorp zich rond de rivier had verzameld. De gids vertelde dat ze gecremeerd zou worden en op de rivier zou afvaren.
Aan het einde van de rafttocht eindigden we met een lunch. Het overgebleven eten ging naar wat kinderen die bij ons waren komen krijgen. Hoe blij ze waren met een loof brood, jam, zeep en ranja. De oudste van het stelletje bleef daarna helpen opruimen.
De terugweg leverde misschien nog wel de grootste adrenalinestoot op. Nepalezen geven niks om regels op de weg. Het lijkt wel een wedstrijdje wie het snelste de berg op en af kan. Ik heb nog geen enkel officieel verkeersbord gezien (niet dat iemand zich daar aan zou houden). Inhalen gebeurd op midden in een haarspeldbocht die eigenlijk maar voor één auto is bedoeld. Een tegenligger? Dan beide vol op de rem. Als dit een tekenfilm was geweest dan zijn als er een auto of vrachtwagen voorbij komt de mensen hun kleren kwijt, de hoorns van de koeien hangen er los bij, de stapel bakstenen die midden op de weg lag was omgetoverd in een huis en roadrunner kon stofhappen.
En alsof het zo moest zijn, kregen we vlak voordat we terug waren in Pokhara een aanrijdinkje waarbij de spiegel van een tegemoetkomende vrachtwagen zich ik de voorste zijruit boorde. Lang wachten op de politie en tot die klaar was, was het gevolg. Conclusie: beide schuldig, dus beide een boete. Bijzonder systeem haha.
De eerste dag werd ik met een busje bij mijn hotel opgehaald en samen met een groep Engelse vrijwilligers die les geven in Nepal moesten we ongeveer 3 uur rijden naar het punt van waar we zouden afvaren. N de hagelstorm de dag ervoor was het helder weer en hadden we voor een groot gedeelte goed zicht op het Annapurnagebergte.
Toen we bij het punt waren waar we te water gingen, werd ons eerst een lekkere lunch voorgeschoteld terwijl alle gidsen de rafts klaar maakten. Een uurtje later vaarden we af.
Terwijl we tussen de groenbegroeide kliffen door peddelden, ervaarde ik het leven in Nepal langs de rivier. Kinderen in opgeblazen binnenbanden die met hun slippers aan het peddelen waren en gierden van plezier. Een vrouw die haar was deed. Een watervalletje die tijdens dit droge seizoen bijna druppelde tussen de met mos begroeide stenen door. Op een steen zat een prachtig gekleurde ijsvogel in het zonnetje. Boven ons hingen hangbruggen om dorpjes aan beide kanten van de rivier met elkaar te verbinden. Hier vanaf stonden mensen even stil om ons te bekijken en te begroeten. Uit een boom kwam een aapje geslingerd om ons van dichterbij te bekijken. Vlinders vlogen voorbij. Het was prachtig!
De eerste dag vaarden we drie uurtjes waarna ons kamp werd opgebouwd. Slapen deden we onder een shelter in de buitenlucht op een yogamatje (niet heel fijn voor de heupen als je een zijslaper bent.) Water haalden we uit de rivier om de afwas mee te doen. Een aantal gidsen wist op twee pitjes aan een gasfles een fantastische maaltijd klaar te maken met soep vooraf en patatjes met spaghetti en pastasaus. Er werd thee gemaakt en om zeven uur zaten we bij het kampvuur dat van door ons verzameld drijfhout was gemaakt. Na wat kletsen en een kaartspelletje ging het figuurlijke licht om ongeveer 22:00 uur wel uit.
De volgende ochtend konden we aan het ontbijt schuiven waarbij brood boven het vuur werd geroosterd. Eten was er meer dan voldoende én lekker. Na het ontbijt werd het kamp weer opgebroken en alles netjes achter gelaten. Daarna gingen we weer op pad en was het zo'n vijf uur raften, onderbroken door opnieuw een heerlijke lunch.
Aan het einde van de dag was het weer kamp opzetten en lekker eten.
De laatste dag was het nog 3 uurtjes raften. Het eerste half uur nog met een paar rapids en daarna twee uur rustig dobberen. Toen werd het water ook prachtig helder groenblauw. Onderweg passeerden we een uitvaart, waarbij een heel dorp zich rond de rivier had verzameld. De gids vertelde dat ze gecremeerd zou worden en op de rivier zou afvaren.
Aan het einde van de rafttocht eindigden we met een lunch. Het overgebleven eten ging naar wat kinderen die bij ons waren komen krijgen. Hoe blij ze waren met een loof brood, jam, zeep en ranja. De oudste van het stelletje bleef daarna helpen opruimen.
De terugweg leverde misschien nog wel de grootste adrenalinestoot op. Nepalezen geven niks om regels op de weg. Het lijkt wel een wedstrijdje wie het snelste de berg op en af kan. Ik heb nog geen enkel officieel verkeersbord gezien (niet dat iemand zich daar aan zou houden). Inhalen gebeurd op midden in een haarspeldbocht die eigenlijk maar voor één auto is bedoeld. Een tegenligger? Dan beide vol op de rem. Als dit een tekenfilm was geweest dan zijn als er een auto of vrachtwagen voorbij komt de mensen hun kleren kwijt, de hoorns van de koeien hangen er los bij, de stapel bakstenen die midden op de weg lag was omgetoverd in een huis en roadrunner kon stofhappen.
En alsof het zo moest zijn, kregen we vlak voordat we terug waren in Pokhara een aanrijdinkje waarbij de spiegel van een tegemoetkomende vrachtwagen zich ik de voorste zijruit boorde. Lang wachten op de politie en tot die klaar was, was het gevolg. Conclusie: beide schuldig, dus beide een boete. Bijzonder systeem haha.