Mijn Amazone avontuur

Dag 1
Na twee heerlijke dagen in Mindo ben ik weer terug gegaan naar het fantastische hostel in Quito om daar mijn grote rugzak achter te laten voor een vierdaagse tocht de Amazone in. Ik zag enorm op tegen de reis er naartoe. Het is nog geen 280 km rijden, maar het duurt minstens 7 uur vanwege de bochtige weg en de afgesloten stukken vanwege steenlawines. Om de public bus te vermijden, heb ik een georganiseerde bus geregeld die al met al nog goedkoper bleek ook. Daarnaast was ie ook comfortabeler, maar van slapen is niks terecht gekomen. Geradbraakt kwam ik aan in Lago Agrio waar we bij een hotel werden afgezet en vervolgens verdeeld over de diverse groepen/lodges waar iedereen verbleef. Nog een paar potjes 'shithead' gespeeld en toen werd ik samen met een Mexicaanse jongen, David, opgehaald om in twee uur rijden naar de rivier te gaan en daar op het elektrische bootje te stappen het Amazonewoud in naar de Cuyabeno Lodge. David bleek een toffe gast die gelukkig een aardig woordje Engels spreekt en onze gids is ook een prima kerel. Na de lunch stapten we in het bootje en was het 22km varen.
Dat was mooi! In de bomen langs de rivier spotten de gids en stuurman verschillende vogels, waaronder een prachtig soort havik, ijsvogels die recht naar beneden het water indoken voor een visje, een slang en felgekleurde vlinders en libellen. Ook diverse soorten apen slingerden door de bomen, waaronder de woolmonkey, en kapucijnaapjes die van tak naar tak vlogen. Overal klonken insecten en vogels die ik nog nooit eerder gehoord had. De tocht was wat mij betreft dan ook veel te snel over. Na twee uur varen en kijken, mondde de rivier uit in een groot meer met hier en daar kleine eilandjes. Het natte seizoen is voorbij en dat is duidelijk te zien. De stuurman meerde ons bootje aan op een stuk drooggevallen meer. De grond was gebarsten van de droogte en hier en daar lag een dood visje die met alle liefde door gieren werden opgegeten. Aan de witte randen op de bomen en mangrovebossen was te zien dat het water soms twee keer zo hoog staat als ik lang ben. Heel bizar. Dus eigenlijk stond ik daar op de bodem van het meer. We liepen naar de lodge, die helemaal niet verkeerd is, en hadden even tijd voor een powernap in een van de hangmatten na een nacht over te hebben geslagen.
Dat we midden in de jungle zitten, is behalve bovenstaande ook wel te merken aan de luchtvochtigheid. De lucht is hartstikke blauw, maar het regent nog net niet zeg maar.
Na de powernap trokken we er om 17:30uur nog even op uit voor een boottochtje over het meer. Omdat we zo goed als op de evenaar zitten, is de dag precies 12 uur lang. Van 06:00 tot 18:00. We hadden het geluk een van de mooiste zonsondergangen mee te maken die ik ooit heb gezien. Daarna vaarden we het meer over die weer overging in een rivier. Hier zou volgens onze gids sidderalen in zitten en dat bleek. David had een GoPro mee en maakte er mooie opnames van. Omdat de stand van de rivier erg laag is, stikt het van de vissen. Je ziet door de visjes het water niet meer zeg maar. Tot twee keer toe sprong er nog een bij ons in de kano. Op de weg terug vaarden we over het nu donkere meer dat werd verlicht door de volle maan en heldere lucht, weer terug naar de lodge. Onderweg wel tientallen kaaimannen gezien die op de oever lagen of met hun neus en oogjes net boven het water uitkwam.
Eenmaal terug konden we aanschuiven bij het avondeten. Nog even gekletst en daarna een heerlijk koude douche genomen die eigenlijk geen zin had, omdat ik tijdens het kleine stukje lopen van de douches naar het hutje waar ik slaap al weer bezweet was.
Het hutje is trouwens geweldig! Basis van de basis (er staat alleen een bed met klamboe en er hangt een spiegel) maar het is afgedekt met palmbladeren en verder open, zodat een eventueel verfrissend windje (ja, kom maar, kom maar, kom maar) er doorheen kan blazen. Nog mooier is het geluid van alle verschillende nachtdieren waar ik straks alsnog oordopjes voor in moet doen. Maar vooralsnog is het heerlijk! Het enige dat ik niet hoop te zien is een tarantula...

Dag 2
Het is ongelooflijk maar waar, ik heb als een blok geslapen. Ondanks het 'lawaai' vanuit het woud van vogels, krekels, cicaden, aapjes, allerlei insecten en andere bessten. Om 08:00 kregen we ontbijt en om 09:00 zaten we in de kano om het meer over te varen. Het is zo ondiep dt je er in kunt staan. Daar begonnen we aan een tocht door het regenwoud op zoek naar allerlei dieren en bijzondere planten. Een legging en regenlaarzen beschermden tegen de bomen, bossen, lianen, stekels en ongewenste dieren. Ik had maar een los zittend T-shirt aangetrokken vanwege mijn rugzak op mijn schouders en eventuele beestjes die dan niet op mijn lichaam konden landen daar waar ik ze niet kon zien. We hebben ongeveer 3 á 4 uur gelopen en ik heb in die tijd geleerd dat ik het waarschijnlijk niet lang zou overleven in de jungle, mocht ik er onverhoopt gestrand raken. Binnen een half uur was ik doorweekt van het zweet, zelfs mijn onderarmen zweetten. En elke slok water die ik nam werd direct weer verdampt. My god wat was het warm en vochtig. Maar wel heel mooi om doorheen te sjouwen. We hebben de blauw/gele ara's gezien, de bullet ant (helse pijnen als die je bijt) verschillende kleuren giftige kikkertjes en nog veel meer. Na drie uur was ik wel uitgelopen, ik denk dat mijn gezicht ondertussen van rood naar paars was aangelopen en mijn kleren plakten overal aan vast. Heb mijn inner-Jane niet ontdekt vrees ik. Toen we weer terug kwamen bij het meer wilde ik het water wel inspringen. Helaas werd me dit afgeraden, vanwege onder andere de kaaimannen en sidderalen. Damn! We stapten in het bootje en ik stak mijn arm in het water voor verkoeling. Dus niet. Het water was ongeveer net zo warm als de temperatuur van de lucht. Wat was ik blij met de verkoelende douche toen we terug waren bij de lodge. Jammer dat dat gevoel net zo lang duurt totdat je de douche weer uitzet.
Na de lunch was het siesta-time. In de hangmat viel ik als een blok in slaap met in de verte gerommel van onweer.
Om half 5 gingen we weer op pad. Dit keer in het bootje met de motor op zoek naar zoetwaterdolfijnen, de pink dolphins zoals die hier heten. We kwamen een aantal bootjes tegen onderweg die allemaal aangaven geen dolfijnen te hebben gezien. Maar het geluk was aan onze kant, want ineens zaten we de rug van een jonge dolfijn uit het water komen om adem te halen. Deze dolfijn zwom een tijdje voor ons aan om af en toe kort boven te komen voor lucht. Heel bijzonder om deze beesten in een rivier te zien in plaats van in de zee.
Op de weg terug naar de lodge, ging de zon al langzaam onder. Onze lodge is de enige die aan het meer staat. Daar hebben we geluk mee, want de mensen van de andere lodges kwamen allemaal naar het meer om de zonsondergang te kijken. En mooi dat deze was! De kleuren verwisselden van zachtroze naar oranje naar rood. Zo mooi! Alleen omdat we op de evenaar zitten, gaat het best snel.

Daarna was het tijd voor het avondeten. Als je denkt dat wij Nederlanders de aardappel hebben uitgevonden, think again. De Ecuadorianen weten in één gerecht gebakken, gekookte en gepureerde aardappel te stoppen en dan het liefst met bonen (niet die lekkere groene) en rijst. Hoeveel koolhydraten kun je in een gerecht stoppen? Als je diabetes hebt, moet je ook na gaan denken of je Ecuador wel wilt bezoeken, want er gaat ook overal suiker in. Zelfs in heerlijke verse vruchtendrankjes.

Na het avondeten gingen we een avondwandeling doen door de jungle, omdat heel andere beesten dan actief zijn. Vooral insecten. Deze wandeling was ik wat minder van gecharmeerd. Helemaal toen onze gids bijna bovenop een koraalslang ging staan en daarna ook nog een wolfsspin liet zien. Groot!!! Heb daarna alleen nog maar mijn lampje op de grond gehouden hopend dat ik nergens op zou gaan staan dat kan bijten of kraken. In mijn rug voelde ik de ogen van duizenden beesten, plannetjes smeden hoe ze mij te grazen konden nemen. Halverwege het pad zei de gids ons onze lichten te doven. Dat was wel bijzonder, vooral vanwege de nachtelijke geluiden vanuit de jungle. Heel anders dan overdag.
We vervolgden onze weg en ik weet zeker dat dat straaltje zweet dat over mijn rug omlaag liep niet alleen van de warmte was... ondanks de mooie ervaring, was ik blij toen we weer terug waren en hoopte dat ik niet over beestjes zou dromen die nacht.

Dag 3
De laatste volle dag in Cuyabeno begon na het ontbijt met een boottocht over de rivier richting een van de inheemse stammen in de Amazone, de Siona. Daar werd ons wat verteld over het leven van de mensen in de Amazone en vervolgens konden we meehelpen casave te maken. Dat is in dit geval een tortilla achtig brood gemaakt van yucca. Deze groeit als een wortel van aan een boom in de grond. De boom hak je om en de wortels trek je uit de grond om ze vervolgens heel makkelijk van de taaie vlies te ontdoen. Daarna worden ze gewassen en gezeefd. Vervolgens wordt het schaafsel in een soort net gevlochten van bladeren gedaan en dat wordt met een stok net zo lang rondgedraaid totdat er geen vocht meer uitkomt. Het droge pulp gaat dan door een zeef waardoor er een soort meel overblijft dat op een hete plaat boven het  vuur wordt gebakken. Binnen twee minuten is de casave klaar. Het smaakt naar weinig, maar met een beetje jam is het best lekker.
De mensen in de Amazone leven niet meer zoals 50 jaar geleden. Ze hebben nu gewoon zonnepanelen, watertanks en gereedschap, bootjes met buitenboordmotor en een gewone wc. Hoewel ik me bij dat laatste wel afvraag waar het afval blijft. De overheid van Ecuador heeft de mensen dezelfde rechten gegeven als rest. Volgens onze gids is er nog 1 stam die helemaal afgezonderd leeft. Deze mensen willen geen contact met de buitenwereld. Van deze stam is ook niet bekend hoeveel mensen er leven en hoe ze precies leven.

Na het tochtje naar de stam gingen we terug voor lunch en siësta. Deze siësta werd echter ruw verstoord door een groep aapjes die ons vanuit een boom op nog geen twee meter afstand zaten te beloeren. Aapjes kijken kreeg nu een dubbele betekenis haha.

's Avonds gingen we weer in de kano op zoek naar de jaguar of een anaconda, maar dit keer hadden we helaas minder geluk. Terug varen in het pikkedonker was echter een goedmakertje. Ontelbaar veel sterren en de melkweg waren goed zichtbaar. Je schijnt zelfs zowel de Grote Beer als het Zuiderkruis te kunnen zien omdat we zo'n beetje op de evenaar zaten. Tussen al die sterren kon ik ze er echter niet uithalen.

Een laatste diner, douchen met 26 ofzo toeschouwers (lees kakkerlakken, spinnen, motjes, sprinkhanen, etc. Hé, gewoon het motto hoe meer zielen hoe meer vreugd aannemen. Want als je er over nadenkt of ze zoekt, krijg je overal jeuk ;-) ) en laatste nachtje in de buitenlucht lekker slapen.

De dag erna gingen we terug naar bewoonde wereld in de kano. Omdat het erg droog was geweest bleek dat hier en daar een uitdaging, maar uiteindelijk kwamen we naar ruim 2 uur varen aan. Toen nog twee uur in een 4x4 en vervolgens de eeuwenlange bus terug. Ik had nog gekeken naar een vliegticket, maar die was belachelijk duur. De route was gelukkig heel heel mooi, maar er kwam geen einde aan. Uiteindelijk waren we om 22:30 uur terug in het hostel in Quito.

De volgende stop van mijn reis is Baños.