Quito (deel 2)

Om 09:00 uur zou de Teleférico opengaan. En omdat in Quito de wolken rond 11:00 uur binnen komen drijven, wilden we vroeg gaan. Met z'n vieren van het hostel zijn we in een taxi gestapt die ons naar het opstappunt bracht. Het was al een behoorlijke klim naar dit punt met de taxi.De Teleférico is een kabelbaan in Quito die je van 2950 m naar 4050 m brengt.
Bij de kabelbaan waren er zo'n beetje de enigen daar, dus konden we direct instappen. De rit naar boven was al fantastisch. De zon scheen door het glas van het bakje naar binnen en dat was heerlijk. Eenmaal boven moesten we 20m lopen naar een uitkijkpunt. Dan merk je echt dat de ijle lucht je parten speelt. Dat stukje wandelen was al een aanslag op je hartslag. En als dat je al niet de adem benam, was het wel het uitzicht over Quito en de omgeving. WOW! Dan zie je pas hoe langgerekt de stad is. De omringende bergen en vulkanen waren goed te zien en hier en daar waren de toppen omringd met wolken. Sommige wolken hingen zelfs lager dan ons.
Na de foto's gingen twee terug naar beneden, omdat die mee wilden met een andere tour. Ik en Amanda besloten achter te blijven om van het uitzicht te genieten. Toevallig kwamen er nog drie anderen aan die de dag ervoor ook mee hadden gelopen met de walking tour. Dat heb je als je reist, ongeacht hoe groot of klein een land is, je komt altijd wel weer iemand tegen die je eerder hebt ontmoet.
Tegen 11:00 uur dreven de wolken inderdaad binnen en verdween de zon erachter waardoor het behoorlijk fris werd. Met z'n vijfen zijn we weer in het bakje omlaag afgedaald en hebben een taxi terug genomen naar het oude centrum. Daar hebben we nog een kerk bekeken en een hapje gegeten. Vooralsnog ben ik niet heel erg onder de indruk van het echte Ecuadoriaanse eten. Middageten, ook wel almuerza genoemd, bestaat uit een vruchtensap, een soep vooraf waar een dikke aardappel in drijft met een homp vlees. Daarna krijg je een bord met rijst icm pasta en/of aardappelpuree en kip of een karbonade. En daar betaal je dan in totaal $2,25 voor.
Na het eten zijn we naar het presendentieel paleis geweest. Daar werd een gratis tour gegeven. Die laat vooral de luxe zien en de cadeaus die de president gekregen heeft vanuit de wereld. Beetje propaganda zeg maar.

De volgende dag ging ik mee op een trip naar Quilotoa. Dit kratermeer, dat op 4050m hoogte ligt, heeft zich gevormd in een gedoofde vulkaan. Het water is helderblauw en wordt omringd door de top van de vulkaan. Alleen de route die we reden was al super mooi. Het begin ging nog over een rechte weg. Na ongeveer anderhalf uur rijden stopten we bij een plaatselijke kunstenaar waar we een doekje van opgespannen schapenhuid kregen met Cotopaxi (de enige met sneeuw bedekte vulkaan) erop geschilderd om deze zelf vweder af te maken. Met wat voorbeelden en hulp om de contouren van een lama goed te krijgen is het best nog wel wat geworden. Daarna gingen we verder richting Quilotoa. Een bochtige, maar goed aangelegde weg leidde ons door de páramo, het hoogland van de Andes boven de boomgrens. Ondanks het gebrek aan bomen was het landschap zeer bijzonder. Nog meer bijzonder was dat er op deze hoogte echt in niemandsland mensen in hutjes leven en op het land werken. Na nog eens ongeveer anderhalf uur zo te hebben gereden, belandden we in een dorpje vlakbij Quilotoa. Hier kregen we onze lunch en daarna konden we afdalen het kratermeer in. Die afdaling zou ongeveer 20 min duren. De weg omhoog anderhalf uur. Toen ik de afdaling inzette heb ik wel tien keer gedacht: ga maar niet verder, het meer is vanaf hier ook prima te zien. Ik had namelijk al wel door dat omhoog een ware hel zou worden. Het pad bestond alleen maar uit zand en ging zigzaggend 100m omlaag. En nu is 100m niet veel zul je denken. Omlaag niet inderdaad. Maar omhoog op deze hoogte is een aanslag op je uithoudingsvermogen. Maar goed, ik was natuurlijk niet voor niets mee gegaan en wilde me niet laten kennen, dus omlaag ging het.
Dat het heel heel mooi was, had ik niet anders verwacht. En ondanks de hoogte was het er behoorlijk warm. Gelukkig waren er maar een paar mensen, dus kon de omgeving goed in me opnemen (en op de foto zetten). En toen moest ik er toch aan geloven en aan de wandeling terug naar boven beginnen. Ik was nog geen 50 meter onderweg toen ik mijn hart bijna uit mijn lijf voelde bonsen en ik het hijgde als een Olympisch sprinter na de finish. Ik had een paard of muilezel kunnen huren om me naar boven te brengen, maar die beesten waren net zo aan het hijgen als ik en vond dat echt zielig. Ze moeten zo een keer of 5 die berg op en af.
Voetje voor voetje en op z'n allertraagst en ploegend door het mulle zand ben ik verder geklommen. Onderweg werd ik nog twee keer ingehaald door mensen op een paard met daarachter een Ecuadoriaanse vrouw op ballerinas die er zonder zichtbare moeite achteraan liep om de dieren voort te manen. Daarnaast liep een kind over de stenen te springen die het zo mogelijk nog makkelijker afging. Niet eerlijk. Ben een paar keer in de verleiding gekomen om toch een paard te nemen. Helemaal toen ik die vrouw vroeg hoe ver het nog was en ze zei nog meer dan de helft. Terwijl ik dacht dat ik er bijna was. De moed zakte me bijna in mijn schoenen, maar ben toch door gegaan. Gelukkig bleek ze geen enkele vorm van afstandsbesef te hebben en was ik een kwartiertje later ook boven. Woohoo! Van de groep die mee was waren slechts vier, waarvan ik dus 1 was, naar boven gelopen. Eenmaal boven vertrokken we al snel weer terug richting Quito. De terugweg waren de wolken die bijna permanent om de vulkaan hangen verdwenen, waardoor we ontzettend goed uitzicht hadden op de Cotopaxi. Ook was goed te zien dat ie behoorlijk wat as uitpufte, want telkens zag je grote wolken uit de vulkaan de lucht ingaan. Omdat de vulkaan hemelsbreed nog geen 10 km weg was, was het een behoorlijk indrukwekkend gezicht.
Terug in Quito kon ik zo aanschuiven bij het avondeten, waar de plannen voor de volgende stop werden geconcretiseerd. Op naar Mindo.